3 semaines en route

We wisten dus wat er komen ging op de weg terug vanuit Morondava: helemaal niks. En met helemaal niks bedoel ik precies dat. Een tankstation? Nee hoor, gedurende 265 km geen mogelijkheid om te tanken. Iets te eten? Ik dacht het niet. Schaduw? Als je heel goed zoekt is er ergens op de route wel een boompje. Afrika voor gevorderden dus. Altijd zorgen dat er voldoende water, benzine en cash is. Pinautomaten zijn er ook niet in iedere stad. En als ze er zijn staan er soms hele lange rijen. Het komt ook voor dat de automaten leeg zijn. Ook bij de tankstations trouwens.

Maar we maken er, verspreid over twee dagen, gezellige ritjes van. Onze auto is wel uitgerust met bluetooth speaker dus we hebben onze eigen muziek en de ingeslagen appels, chips en koekjes vormen een prima lunch.

Wat we wel veel tegenkomen onderweg zijn de (bedelende) kindertjes. Na ons laatste bezoek aan de supermarkt ligt de auto nu vol met mandarijnen, sapjes en koekjes (we moeten toch ook een beetje aan de gebitjes denken, de tandarts kunnen ze vast ook niet betalen).

Na twee reisdagen komen we weer aan in Antsirabe waarvandaan we onze route in zuidelijke richting vervolgen over de RN7. Dat is de hoofdweg die de meeste toeristen afrijden. We hadden daarom verwacht dat deze weg ook wat beter zou zijn maar niets is minder waar.

Op onze rit van Antsirabe naar Ranomafana raken we voor het eerste vast in de modder. De kuilen met water waren zo diep dat we via de zijkant natte voeten wilden ontlopen, maar dat was misschien niet de beste keuze. Gelukkig waren er direct twee vriendelijke mannen die kwamen helpen duwen. Met z'n drieeen hadden we de auto er zo weer uit gelukkig.

Zonder verdere problemen kwamen we einde middag aan bij Ranomafana, een van de bekendste natuurparken van het land. Een tropisch regenwoud met overal bloemen en een wilde rivier beneden. Prachtige plaatjes dus. We zagen veel mooie kleine en grote beesten, maar het hoogtepunt was toch wel de nightwalk. 's Avonds zitten de kameleons lager en zijn ze beter te spotten.

Terug in de auto in het donker was ook een bijzonder ritje, kort (20 minuutjes) maar inspannend door de regen die zorgde voor dampend asfalt in combinatie met de kuilen en natuurlijk geen straatverlichting.

Er stond hierna nog één natuurpark op onze lijst: het Isalo park. Een compleet ander park dan de eerdere twee. Van het regenwoud gingen we naar een meer woestijnachtige en rotsachtige omgeving. Het ging hier niet per se om de dieren maar meer om het landschap. Een beetje Amerikaans. Misschien niet helemaal ons ding, maar we hebben er een leuke tijd van gemaakt. Samen met een Belgisch koppel deelden we een gids. We worden aangenaam verrast door de 3 natuurlijke baden waar we een plonsje in kunnen doen. Ineens staan we in de droge omgeving in een groene oase met palmbomen en koud water. Heerlijk om ook even af te kunnen koelen op deze warme dag.

Na het Isalo national park gaat onze weg weer noordwaarts richting de hoofdstad Antananarivo. Vijf dagen later leveren we de auto in. Ruim 3000 kilometer gereden zonder enige problemen. Veel mensen in de hotels en restaurants waar we komen moeten hard lachen als we vertellen dat we deze auto hebben gehuurd en zonder chauffeur al die kilometers hebben gereden. Tijd dus voor een paar welverdiende biertjes op het dakterras van ons reservaat voor onze eigen chauffeur!

We kijken terug op een mooie en bijzondere reis. Een straatarm land met toch vaak zulke vriendelijke mensen. Op het moment dat je ze wat geeft komt het hele dorp op je af want iedereen heeft nu eenmaal honger. Ze nemen hier alles aan. Ook al loop je met een half broodje. We laten dus nooit iets staan in een restaurant. Bijzondere ritjes samen in de auto. Lang, maar met mooie uitzichten en veel gezelligheid.

Mazzel gehad in de parken waar we veel verschillende dieren gezien hebben.

Leuke mensen ontmoet en ook nog lekkerder gegeten dan verwacht.

De laatste dag is aangebroken: we maken ons op voor een lange reis richting India. Door een last minute annulering van onze laatste vlucht loopt de wachttijd ook flink op. We plannen om het hotel op maandagochtend 11 uur te verlaten om rond 17.00 op dinsdag in te checken in ons hotel in Varanasi.

Rond 10 uur ontvangen we een email van Ethiopian airlines dat het belangrijk is om vier uur van tevoren op het vliegveld te zijn vanwege alle health checks en douane procedures. Met een vlucht om 15.00 en een uur rijden naar de airport zouden we dus direct moeten vertrekken. En we moeten ook de ingeslikte bankpassen nog ophalen bij het kantoortje van de bank. Een beetje gestresst verlaten we het hotel op zoek naar een taxi. Deze vinden we snel, maar even snel als we vertrokken zijn houdt de taxi er ook weer mee op. De beste man doet letterlijk alles om de auto aan de praat te krijgen op 50 meter afstand van zijn collega's. We gunnen hem nog even het voordeel van de twijfel. Hij zuigt zelfs aan een of ander slangetje waardoor hij bezine binnenkrijgt en uitproest. Robin moet ondertussen de auto starten. Uiteindelijk krijgen ze hem samen aan de praat. Nu hopen dat dat tot de airport zo blijft. De straten van de hoofdstad staan flink vast, de taxichauffeur belooft ons een snelle route. We kunnen niet veel anders dan er maar op vertrouwen.

Het oppikken van de passen gaat in ieder geval soepel. Ik laat Robins paspoort zien, de vrouw lacht en zegt oja twee passen hè. Ze pakt een enorme stapel bankpassen uit haar kastje en geeft me die van ons. Nog geen twee minuten later sta ik weer buiten. Blijkbaar zijn we niet de enigen die dat hier overkomt.

Snel door naar de airport. We zijn er uiteindelijk om twaalf uur. Eenmaal binnen is er rust: we zijn direct aan de beurt. Ook op de rest van de airport gaat alles vlekkeloos. De hele procedure kost nog geen kwartier. Bedankt hè Aurelie van Ethiopian airlines.

Op naar Addis Abeba, Mumbai en tot slot Varanasi!