Avonturen met de Renault4

En ja hoor de wifi is ons vandaag goed gezind! Een blogje vanuit Madagaskar dus. Maar altijd even bij heg begin beginnen. De laatste blog schreef ik vanaf Delhi airport onderweg naar Robin. Een paar uur later waren we weer samen in Mumbai.

De dagen in Mumbai vlogen voorbij: we waren veel tijd kwijt aan klusjes. De kleren moesten gewassen, maar nog belangrijker: voorbereiding treffen voor ontmoetingen met het dodelijkste dier op aarde. Precies, de mug. 100 apotheken afgegaan op zoek naar Malarone maar dat was zo makkelijk nog niet. Uiteindelijk konden we goed voorbereid op weg naar l'Afrique.

En toch ook niet onbelangrijk om te vermelden: dit was de eerste keer dat Robin India bezocht zonder ziek te worden. Er is dus hoop.

Na twee lange (nacht)vluchten kwamen we aan in Antananarivo. 5 loketjes af voor invullen visumkaart, betaling visum, visum, stempel op het visum, krulletje eronder... check.

Daarna nog even gauw pinnen dan hebben we de eerste flappen vast op zak (euro's omwisselen bleek echt niet gunstig in tegenstelling tot alle adviezen). Maarja in dit land gaat alles moura moura dus even snel pinnen zat er niet in. Die pinpas zagen we nooit meer terug, ondanks dat er voor ons succesvolle pogingen waren gedaan door de andere toeristen. Storing aan het apparaat dachten we. Helaas betrof het alleen de automaat en niet de bank zelf. Iemand vertelde ons dat we naarhet kantoortje op 10 minuten loopafstand zouden moeten. We kozen voor splitsen want alle bagage en die pas die ook zomaar nog terug zou kunnen komen.. Romee naar het dorpskantoortje want men spreek hier enkel Frans. Ook daar was moura moura het toverwoord. 1.5 week later zou iemand de pas er wel uit kunnen halen. Oke balen. Formuliertje ingevuld en terug naar de airport. We hebben toch geld nodig en inmiddels werkte de automaat weer (meerdere mensen hadden daarna alweer gepind) dus hoppa pas twee erin. Helaas kwam ook pas twee niet terug.

Ennnn op naar het kantoortje voor formulier nummer twee.

Gauw toch maar wat euro's gewisseld want de middag vorderde en je moet hier voor t donker binnen zijn. Dat was niet echt een droomstart.

Gelukkig had ons hotel een goede cocktailbar dus waren we dit alles snel vergeten. We pikken de passen (hopelijk) op bij vertrek over 3 weken.

Ook de hoofdstad zelf was wel weer even wennen. Heeel veel armoede, iedere honderd meter word je wel door iemand aangeklampt die geld of eten van je wil. Toch anders dan in Malawi tien jaar geleden.

Met het zweet op ons voorhoofd begeven we ons toch maar naar de pinautomaat in het centrum. Dit keer met succes. Stapels geld die we overal verbergen. Het grootste briefje van 20.000 Ariary is €4 waard.

De volgende dag is het al tijd voor ons autoavontuur. We gaan er op tijd uit om de oude Renault 4 op te halen. Want we moeten ook meteen 5 uur rijden (slechts 141 km). Romee is ziek. Gelukkig gaat Robin rijden.

Na een korte uitleg en het doornemen van onze route met het verhuurbedrijf zijn we er klaar voor. Het contract benadrukt nogmaals dat zelf rijden in Madagaskar zeer onconventioneel en avontuurlijk is en deze auto doet daar nog een schepje bovenop. Vinden we leuk!

De rit naar Andasibe valt qua weg nog wel mee. Robin weet er zelfs 4.5 uur van te maken. Deze auto kan dansen om de kuilen heen, want die zijn er wel. Soms over de volle breedte van het asfalt.

Aangekomen in Andasibe is het flink koud. De temperatuur daalt 's avonds naar 8 graden (gelukkig hebben we een klein kacheltje).Uiteraard zijn we hier weer eens niet op voorbereid qua kleding. Rillend duiken we in bed, ook een beetje door het ziek zijn.

De volgende dag voelen we ons gelukkig beiden goed genoeg voor een wandeling in het National Park waar we al deze kilometers voor gereden hebben. Een wandeling met veel dieren: verschillende soorten maki's, een kameleon en boa. Zeer tevreden komen we weer aan bij het hotel.

De volgende dag moeten we alweer door: we hebben een strak schema hier. Niet helemaal onze normale reisstijl maar wil je wat zien van dit land dan ontkom je er niet echt aan. We zitten drie dagen achter elkaar in de auto om uiteindelijk uit te komen in Morondava waar de bekende Allée des Baobabs zich bevindt. Het zijn lange reisdagen. Langer dan vooraf ingeschat. Ons koekblikje laat ons niet in de steek gelukkig maar alsnog is het flink sturen voor Robin. Onderweg prachtige uitzichten, ook veel armoede en toch ook wel veel niks. Zeker de laatste dag: 265 km zonder tankstation gereden, laat staan een plek om even wat te eten of drinken.

Maar toch zijn al die kilometers het wél waard. In Morondava hebben we een paar dagen rust gepland. Het dorpje verkennen (toch nog meer armoede dan verwacht ondanks dat hier de meest toeristische trekpleister van het land is), naar het strand en natuurlijk die majestueuze Baobabs bewonderen. We hebben een heerlijk onderkomen, balkon met fantastisch uitzicht, mooie sterrenhemel, geweldig restaurant (Zebu carpaccio, creme renverse vanille, goede mayonaise.. kan niet beter). Volop genieten dus. Wel een beetje een reservaat, maar dat hoort er nou eenmaal bij hier. Na deze drie dagen zijn we nu weer op pad. Alle kilometers weer terug, helaas was een rondje maken over de niet verharde wegen met onze auto geen optie. Maar weten wat er komen gaat is soms ook wel fijn. We slaan wat extra snoepjes in voor alle kindjes langs de weg en hoppa en route maar weer!