Nieuwe verhalen uit India

Week 2 in India begon. Nog een weekje alleen lesgeven. Inmiddels waren de kinderen en ik helemaal aan elkaar gewend en kostte het me eigenlijk helemaal geen moeite om iedere dag een lesje in elkaar te zetten. Leuk juist die voorbereiding! Rollenspellen, elkaar interviewen, verhalen voorlezen en vragen beantwoorden het is zo moeilijk nog niet. En dat enthousiasme blijft ook veel waard!

Verder genoot ik van het rustige Indiase plattelandsleven: 's morgens een wandeling, ontbijtje, wandeling langs de koeien, geiten en vlinders met de Himalaya op de achtergrond naar het huis van Bindu, babbelen met Bindu, lunch, les voorbereiden, kinderen lesje geven, aansluitend spelletjes en dinner.

Alleen dat babellen met Bindu zou eigenlijk Engelse les aan de dorpsvrouwen moeten zijn. Maar de dorpsvrouwen waren druk. De gewassen moesten van 't land gehaald of het regende. Geen "womans empowerment" zoals ze dat hier noemen. Maar ik dacht ik kan natuurlijk ook Bindu eens even empoweren. Gezien zij en Vicky het samen moeten doen van 150 dollar in de maand dacht ik dat het wel een goed plan zou zijn om wat extra te gaan verdienen. Ik stelde haar voor om samen Bindu's cooking class op te zetten. Dus dat deden we. Menu met opties in elkaar gezet, prijs bedacht hoppa! Nu nog wachten op de komst van de andere twee vrijwilligers en een extra half maandsalaris zou binnen handbereik zijn.

Zo vloog ook week twee voorbij. Zaterdag werd ik nog meegenomen naar familie om te lunchen en hun drie uur lange bruiloftsfilm te kijken.. en zondag stond de eerste nieuwe vrijwilliger op de stoep. O nee grapje, geen stoep, dat fenomeen kennen ze helemaal niet hier.

Maargoed Molly was aangekomen en ik had meteen een voorstel voor haar: samen met mij in de logeerkamer bij Vicky en Bindu want zij vierden 's nachts Sair. Dit is een ritueel ter ere van de winter en de goede oogsten die mogen komen. Gelukkig stemde Molly in en zo kwam het dat we al vroeg in het logeerbed lagen om om 4.30 de ceremonie te aanschouwen. In familiekring met veel wierook en spreuken in het Bahari (de lokale taal). Bijzonder! We hebben daarna nog even genoten van de prachtige sterrenhemel vanaf het dak. En voor we het wisten was het ochtend en was daar Abbie, vrijwilliger twee.

Ondanks dat het hele aardige meiden waren was het ook echt wel even schakelen voor mij om nu alles samen te doen. Maar het was ook gezellig!

Na de winterceremonie viel ook de eerste sneeuw op de bergtoppen die we vanaf het dorp kunnen zien. Gelukkig was het niet koud (overdag nog steeds tussen de 27 - 31 graden, die bergtoppen zijn dus hoog ja).

Inmiddels hadden de dorpsvrouwen ook weer tijd gemaakt dus kon er in de ochtend ook lesgegeven worden. Dat was nog een stuk lastiger dan met de kinderen want de moeders spreken echt nul Engels.

Gelukkig was Bindu er om te helpen vertalen waar nodig.

Tijdens onze les met de kinderen kwam één van de meisjes haar vriendinnen van school laten zien waar ze zo goed Engels had leren spreken. Ik wilde een praatje maken met deze meisjes, maar wat bleek ook zij spraken geen woord Engels. En dat deed mij dan weer concluderen dat onze dagelijkse lessen, hoe klein ook, toch wel echt iets bijdragen.

Ook week 3 vloog weer voorbij. Het weekend bracht een fantastisch tripje naar de theevelden op 1.5 uur lopen afstand. Fantastische plek met theeproeverij, rondleiding door het landgoed en lunch met uitzicht over de theevelden. Nee dat was echt niets voor mij ;)

De dag erop gingen we de Himalaya in met Vicky en wat gidsen. Een flinke beklimming met helaas alleen maar wolken om ons heen. Niks gezien dus. Maargoed het was wel gezellig.

De laatste week brak aan en ik had nog zo veel plannen!! Ik wilde eigenlijk nog Twister maken en ik had zelf een landenspel uitgedacht om de kinderen te laten leren over buitenlandse valuta, continenten, hoofdsteden en etenwaarmee ze geld konden verdienen om vliegtickets te kopen.

Lekker veel voorbereidingstijd, maar gelukkig hadden de andere meiden wel zin om te helpen. Veel projectuurtjes met thee en koekjes op ons balkon verder hadden we een kleurrijk spel ontwikkeld. Het werd onze langste les ooit. Zo veel concentratie hadden ze nog niet eerder haha.

Ondertussen hadden Bindu en Vicky ontdekt dat ze nog een kindje krijgen. Volgens de Indiaase arts moet Bindu 9 maanden op bed blijven omdat ze pijn heeft en maar 34 kilo weegt. Spannend dus. En daarmee kwam de cooking class maar even op een lager pitje te staan. Althans dat dacht ik. Maar uiteindelijk wilde ze het toch, met behulp van Vicky, doorzetten.

Als mooie afsluiter van deze maand opende er dus een minibedrijfje op zaterdag. Abbie, Molly en ik maakten samen dhal, Indiase groenten, versie chapati, rijst en chutney. Alles uit eigen tuin. We ging zelf plukken. Het was enorm geslaagd (ik voeg een foto toe, maar dit eten ziet er nooit echt mooi uit maar is wel heeeeel lekker). Bindu was helemaal ontroerd toen we haar haar eerste salaris ooit overhandigden.

Na nog een verjaardag van Arya (neefje dat ook in het huis woont) te hebben meegemaakt was het tijd voor afscheid.

Mijn lieve Indiase oma'tje begon tot mijn grote schrik te huilen. En toen dat eenmaal onder controle was kwam ik terug bij een snikkende Bindu. Ik geloof dat ze me een beetje gaan missen.En ik hen ook natuurlijk!

Maaaaar het is tijd om lekker naar Robin te gaan en onze avonturen samen te vervolgen. Ook weer heel veel zin in!

Jullie horen het in het volgende blog (wifi volente ;))