Home sweet home away from home

Onze dagen in Hoi An vliegen voorbij. We zitten net als vorig jaar in een kleinschalig familiehotel. Leuk om deze enthousiaste mensen weer terug te zien. Waar de eigenaresse ons vorig jaar nog met haar 39 weken zwangere buik voorzag van de heerlijkste ontbijtjes loopt er nu ineens nog een klein Vietnamees meisje (Droom, en haar zusje Olijf) in de rondte.

De dagen gaan zelfs zo snel dat we twee dagen voor vertrek nog de scooter niet hebben verkocht. We hadden ook afgesproken dat we er geen dagtaak van zouden maken, maar we moesten er uiteindelijk toch vanaf. We bezochten toch maar wat dealers, met weinig succes. Voor 36 euro willen we er echt geen afscheid van nemen. Tot Robin besluit in een niet al te serieuze poging tegen een willekeurige voorbijganger die net naar de wasserette gaat te zeggen 'this men probably needs a new bike'. Een uur later zitten we met hem en zijn Nederlandse vrouw om de scooter te overhandigen. Het kan snel gaan.Opbrengst? In ieder geval genoeg om nog veel rondjes cocktails en bier te drinken op een bootje aan het water waar bij zonondergang ontelbaar verlichte bootjes langskomen.

De volgende dagen dus nog maar even op de hotelfietsen naar het strand. En daarmee zijn onze dagen in Vietnam om.

Als we wegkomen tenminste. Da Nang airport was ons vorig jaar al niet heel goed gezind met een douanebeambte die ineens per se ons visum wilde zien (dat we allang niet meer hadden, want die gebruik je alleen bij binnenkomst). Dit jaar dus visum bij de hand.

Maar helaas had de mevrouw van de airline slecht nieuws voor ons: we mochten niet mee zonder een ticket dat we Maleisië ook weer zouden verlaten. Die hadden we nog niet, want wie kijkt er nou verder dan een maand vooruit? Vorig jaar was dit geen probleem. Maargoed we wilden wel graag mee met de vlucht.

Gelukkig bedachten we op tijd een slim plannetje: een busticket vanaf de grens naar Thailand. Deze was ook nog annuleerbaar. Daarmee voldeden we weer aan alle (nutteloze!!) vinkjes om toch mee te mogen. We hebben maar wel even gewacht met annuleren tot we in Maleisië waren.

De volgende dag meteen op pad om achter het vrijwilligerswerk aan te gaan. Mailen is blijkbaar niet echt een effectieve strategie daarvoor. Gelukkig in de middag direct succes bij een organisatie die maaltijden geeft aan daklozen. In eerste instantie was het allemaal wat lastig (mensen spraken geen Engels, maar hadden ook met de vertaalapp niet per se een idee wat ik kwam doen). Maar uiteindelijk kwamen daar de mensen die ik moest hebben: een Indiase organisatie die mij met open armen ontving. Meteen kon ik na het uitdelen van het eten op de vaste plek mee op pad door de stad. Vanuit de auto zoekend naar daklozen om ze aan eten te helpen. Daarna wilden ze graag nog ergens thee drinken met elkaar. Gezellig natuurlijk. Maar thee had hier een andere betekenis: schalen vol eten kwamen op tafel en de rest van de middag leerden we elkaar beter kennen.

Als Robin en ik, na twee dagen vrijwilligerswerk, samen door de stad lopen word ik vrolijk begroet. 'Hi Romee' horen we vanaf de stoep. Ik antwoord met 'Hi Addy all good?!'. Robin is behoorlijk verrast dat ik ineens door een dakloze word herkend en enthousiast begroet. Weinig daklozen spreken Engels, maar deze man, Addy dus, wel en hij vond het maar wat leuk om een praatje te maken.

De dagen vliegen voorbij en ook als er geen vrijwilligerswerk is bellen de Indiërs af en toe spontaan op voor 'coffe or tea'. Ik ontdek dus alle goede Indiase restaurants van de stad. Had ik al gezegd dat dit heel leuk is?

Ondertussen doet Robin zijn eigen dingen in ons appartement op de 13e verdieping met het prachtige uitzicht.

We genieten dus, maar dat hadden jullie vast al door na het lezen van dit verhaaltje!