Nieuwe ronde, nieuwe kansen

27 februari, we zijn er weer klaar voor! Dit keer starten we niet met z'n tweeën, maar met z'n drieën: ook Robin's moeder reist mee naar Istanbul. Later zal ook z'n zus nog aansluiten. Samen genieten we van deze sprookjesachtige stad. We genieten van al het lekkere eten, drinken vele kopjes Turkse thee en maken vele meters van oost naar west en andersom. Het weer doet lekker mee en de dagen vliegen voorbij. Het afscheid nadert. Samen vliegen wij door naar Oman.

Na een kort vluchtje van 4 uur kwamen we aan in Muscat, Oman. Nog even snel een lijstje met "15 dingen om te weten over Oman" lezen (altijd fijn zo'n goede voorbereiding haha). Voor sommige dingen was het al te laat: "When meeting a member of the opposite sex, wait for them to offer their hand". Geen idee ook hoe dit werkt als je beiden moet wachten, maar ik stond in ieder geval 1-0 achter na het begroeten van onze airbnb host. Gelukkig bleek Robin dit later te kunnen overtreffen door bier te drinken in de kamer. Helemaal een no go.

Uiteraard zijn er voor vrouwen nog meer speciale regeltjes, vooral als het op kleding aankomt. Je moet er toch niet aan denken dat een vrouw ook knieën heeft en je die ook nog eens zou kunnen zien.

Verder haalde ik nog even de wenkbrauwen op bij "Keep an eye on weather warnings". Heel verhaal over overstromingen. Je ziet het vast voor je: zonnige oliestaat, strakblauwe hemel, veel palmbomen, alles kurkdroog. Nouja het zal wel dachten wij..

Al op dag 2 kwamen we erachter dat als het hier regent inderdaad alles onderloopt. We hebben alle weggetjes van het restaurant naar huis geprobeerd maar alles stond onder water (en dat zakte ook niet na een uurtje). We gingen dus maar liften. Ook wel weer grappig. Met redelijk droge pootjes kwamen we weer thuis.

In Oman hadden we het volgende op het programma:

- Sultan Qaboos moskee in Muscat

- Wabi shab, een natuurlijke oase waar je kan zwemmen

- Kamperen in de woestijn

- Nizwa, een oud plaatsje met kasteel en Soukh.

- Jebel Shams waar je een prachtige canyon walk kunt doen.

Te beginnen met de moskee. Dat zouden we direct op dag 2 doen. We zijn hier maar 8 dagen en op dag 3 zouden we de huurauto oppikken. De avond ervoor nog even de route en kledingvoorschriften opgezocht. Lekker bezig! Helaas bleek bij het wakker worden (nee wij worden niet heel vroeg wakker) dat we de openingstijden vergeten waren te checken. 8-11, met nog een stukje te reizen hield dat meteen op. Dan maar verplaatsen naar als we terugkomen in Muscat.

We bereiden ons maar voor op de Wadi Shab. 1.5 uur rijden, ah dan een boottochtje en een 45 minuten wandeling (2x) en wekunnen de huurauto pas om 12.30 ophalen. Ah dat wordt eigenlijk ook wel lastig. De volgende dag worden we ziek wakker. We besluiten maar de huurauto op te halen en direct door te rijden naar het volgende hotel. Daar kunnen we dan fit worden voor ons woestijnavontuur. Helaas voelen we ons de volgende dag eerder slechter dan beter (koorts, hoesten, verkoudheid, spierpijn). Gelukkig wil de woestijn nog een dagje op ons wachten. Onze laatste bestemming offeren we daarmee op, maar alles beter dan het woestijnavontuur missen. De volgende dag zijn we nog steeds niet echt in topvorm maar gewapend met veel ibuprofen gaan we ervoor. Eerst 1.5 uur rijden, dan een transfer met 4x4 door de woestijn. We komen aan in een prachtig kamp. Online uitgezocht op het feit dat het zo kleinschalig is maar wel in een tent. Het kamp heeft maar 2 tenten en we zijn die enige bezoekers die avond. We zijn heel blij! Alles is prachtig. Onze chef en 'eigenlijk alles' mannetje Harun is heel vriendelijk.

Ondanks dat we lekker zitten te blaffen voelen we ons de koning te rijk. We wagen zelfs een poging om met sleetjes de zandbergen af te gaan. Net kleine kinderen. Heerlijk!

Als we even bijkomen met een kopje thee komt er een vriendelijke Omani een praatje maken. Van een slecht nieuws gesprek voeren heeft hij kennelijk nooit gehoord want we willen net afkappen om even rust te nemen als hij zegt dat het hem spijt maar dat ze een zeldzame storm verwachten en we moeten evacueren naar het basiskamp. We balen enorm, maargoed niks aan te doen. Om de pijn wat te verzachten mogen we nog wel samen hier dineren. Harun was ook al begonnen met koken.

Dat is over een uurtje. We horen inmiddels wat gerommel in de verte en kort erna zien we de eerste bliksemflitsen. Altijd leuk! Vijf minuten later komt er een auto aangereden. Robin zegt "nou daar zul je het hebben", Romee: "ja prachtig die hebben zich vergist, we mogen vast blijven". Nou niet echt dus. De evacuatie wordt vervroegd. 3 km verdrop is een soort Center Parcs gemaakt in de woestijn. Vinden sommige mensen kennelijk ook mooi. Complete hotelkamers inclusief aangeharkte paden met bordjes voor de kamernummers. Prachtig allemaal, maar niet kamperen in de woestijn. Dat moesten we nog maar eens over doen..

Inmiddels hebben we ook gehoord dat onze volgende locatie, Nizwa, zo gelegen is dat het te gevaarlijk is om heen te gaan vanwege alle overstromingen. We besluiten terug te gaan naar Muscat. Uitzieken en vertrekken!

Dus hoe was Oman? Uiteraard niet helemaaaal (oke helemaal niet) zoals gepland. Maar het is alsnog een prachtig land, met goede wegen, heel vriendelijke en behulpzame mensen, heel schoon en geen biertje te bekennen. We doen het graag nog eens over!