5 weken Saigon

De laatste blog was alweer even geleden.. maar de tijd gaat hier zo snel.

Voordat we naar Vietnam gingen moest er natuurlijk nog wel even een visum geregeld worden. Dat moest drie dagen van tevoren. Dus deden we dat op donderdag terwijl de vlucht op dinsdag ging. Alleen bleek er toen ineens een fenomeen te zijn dat werkdagen heet. Iets waar wij natuurlijk totaal niet mee bekend zijn. Omdat we toch geen risico's wilden lopen met de geboekte vlucht en hotels besloten we op zoek te gaan naar een service om ons papiertje bovenop de stapel te krijgen. Lekker corrupt natuurlijk, maar voor 100 dollar extra konden we uiteindelijk toch al op dinsdagochtend het gewenste papiertje krijgen.

We verlieten de Filipijnen op zoek naar onze vlucht naar Ho Chi Minh City, maar al hier bleek: dat heet overal nog gewoon Saigon.

5 weken in Saigon dus! De eerste dagen nog volop bezig met het regelen van vrijwilligerswerk want al die uitgestuurde mails naar voedselbanken, kindertehuizen en liefdadigheidsinstellingen.. jullie horen de krekels tsjirpen, geen reacties dus. Dan maar gewoon langsgaan. Dat leverde ook niet altijd het gewenste resultaat op. Er waren natuurlijk weeeeer feestdagen hier. Na nog meer mails, het inschakelen van onze airbnb host, contact met een Nederlandse organisatie en bezoekjes aan een kinderziekenhuis, internationale school en vrijwilligersorganisatie in de stad was het geduld op. Als niemand hier hulp nodig heeft dan toch niet.

Een maandje Saigon verkennen, sportschool en massages vliegt ook voorbij. Robin heeft ook zijn draai gevonden met zijn eigen bezigheidstherapie. En ondertussen genieten we van het even op één plek zijn. Drie keer per dag uit eten klinkt natuurlijk fantastisch maar ook dat is na twee maanden wel weer even goed geweest. We koken dus geregeld zelf in het appartement. Als de voorzieningen het toelaten natuurlijk, want van de week zaten we nog 6 uur (!) zonder stroom door blikseminslag.

Verder hebben we een scooter gehuurd, gewaagd voor twee buitenlanders in deze stad met 8 miljoen andere scooters en geheel eigen verkeersregels. Maar zo kunnen we in ieder geval de 10 baans snelweg over naar de supermarkt. Lopend toch echt geen optie. Wel moeten we dan ook alles als echte locals meesjouwen op het scootertje. Dat vergeten we nog wel eens tijdens het inkopen doen. Hebben we weer voor meerdere miljoenen besteed en dan staan we buiten met al die tassen. Hier kijken ze in ieder geval nergens vanop, want zoals overal in Azië passen er makkelijk 4 man op een scooter met de weekboodschappen.

En als m'n eigen scootermannetje er niet is, dan is er nog maar 1 optie over om de snelweg over te komen: de grab bike. Grab is hier de lokale Uber. En ze komen hier op de scooter. Kan je lekker bij iemand achterop. Altijd spannend. Vooral als er net weer een tropische storm losbarst, wat steeds vaker voorkomt nu we overgaan naar het regenseizoen. Alle scooters haasten zich dan aan de kant om de regencapes aan te doen. Met de grab bike mag de passagier daar dan ook gezellig onder. Je ziet niks meer (doodeng) en blijft ook niet droog. Maar toch lekker af en toe zo'n flinke bui, want 38 graden in de schaduw is ook niet te doen!

Zoals altijd hebben we geen (nabije) toekomstplannen dus jullie horen het wel weer in de volgende blog. Liefs!