Laatste dagen samen en bericht uit kamp west

Op naar Kuala Lumpur, daar waren we gebleven. Maar eerst Vietnam nog uit. Meestal gaat dat simpel zo'n land verlaten, anders dan de immigratie. Vaak zijn douanemensen zuurpruimen, voor ons altijd een uitdaging om toch te proberen er een simpel 'hallo' of een glimlach uit te krijgen. Bij de Vietnamese douanebeambte geen succes. Sterker nog hij moest en zou ons visum zien. Tja die hadden we 30 dagen geleden nog toen we het land binnenkwamen. Robin druk zoekende online en ik bedacht me heel jolig dat ik de geprinte versie als boodschappenlijstje en kladblaadje had gebruikt. Triomfantelijk toverde ik het votje onderuit de rugzak. Meneer van de douane vond het geheel niet grappig. Maargoed uiteindelijk wel de stempel voor vertrek gekregen.

Aangekomen in Kuala Lumpur voelde het zoals altijd (bezoek nummer 10?) als thuiskomen. We weten waar we moeten zijn voor het beste eten, we bereiden ons einde middag voor op een tropische onweersbui (gegarandeerd ergens tussen 4 en 7) en trekken als het 's morgens zonnig is baantjes in het zwembad van olympisch formaat (de olympische snelheid is weer een heel ander verhaal..). Zo vliegen de dagen voorbij en voor we het weten is het tijd om op te splitsen.

Voor nu enkel een bericht uit "kamp west", India dus, aangezien Robin pas net naar zijn vrijwilligerswerk is gevlogen.

Afgelopen zondagnacht kwam ik aan in Delhi waar ik werd opgewacht door de organisatie waarmee ik de komende maand vrijwilligerswerk doe en een aantal uitstapjes maak. De reis verliep soepel en zelfs met een recordtijd, in positieve zin, van vijf minuten door de douane.

Buiten wachtte het echte India. Na zeven jaar was ik even vergeten hoe dat ook alweer was (in sommige opzichten). Namelijk: choatisch, kleurrijk, druk, vol getoeter, heel vies, veel starende mensen (mannen). Altijd weer even wennen. Na een nacht in een hotel dat niet helemaal aan mijn standaarden van hygiëne voldoet begon het programma. Gelukkig was er nog een 50 jarige engelsman (Daern) ook die dag aangekomen dus startten we samen in Delhi. Daar waren we de hele dag de celebs: er kwam geen einde aan de stroom van mensen die met ons op de foto wilde. Maargoed al snel vielen we van onze troon want deze popstarbehandeling gold niet voor onze reis naar het vrijwilligershuis. Dat staat namelijk zo'n 10 uur verderop in Andretta (vlakbij Dharamsala). De Indiase medewerker van onze organisatie zei hierover: the busride will be horrible. Uh oke, als jij dat al zegt.. samen besloten Daern en ik dat het beter was geen vragen meer te stellen. Om acht uur zouden we vertrekken. Zou ja. Indian time natuurlijk dus om 20.45 zaten we in de bus. Als enige Westerlingen moesten de neuzen even wennen aan al het zelfgemaakte voedsel dat overal in de bus belandde. Maar we zaten prima en de stoelen waren best comfortabel. Geen riem helaas dat was wel een tegenvaller want inmiddels weet ik wel hoe er in India gereden wordt. Reispillen dus: de oplossing voor bijna alles. Een paar uurtjes slaap volgden tot de bus begon aan het kronkelige deel van de route. Dat bleef ook bij de medepassagiers niet onopgemerkt. Er werd flink wat gekotst. En helaas niet in zakjes. Dus al die gore drap liep over de vloer en die lucht.. vanaf dat moment telde ik echt de tijd af. Alleen waar naartoe? Het bleek natuurlijk geen 10 uur maar 12 uur. En toen nog een autoritje door diezelfde bergen.

Aangekomen bij het vrijwilligershuis regende het en hier in de bergen is het relatief koud (geloof google niet want je kan soms de wolkjes van je eigen adem zien). Het huis is ook super basic. Het duurde even voor ik kon accimaltiseren.

Gelukkig is het hier wel gezellig. We zijn hier nu met vijf vrijwilligers uit Engeland, Frankrijk en Australië. En later bleek ook het eten heel lekker dus dat maakt ook een hoop goed.

De dag erop zouden we eigenlijk starten met vrijwilligerswerk maar zoals dat gaat in India gingen we toch eerst een uitstapje doen. Dat kwam qua timing beter uit. Dit keer in een auto in plaats van een bus, dus al stukken beter. Maar wel weer zes uur uit de richting, naar Amritsar. Deze stad is bekend om de gouden tempel waar iedere dag 100.000 mensen gratis kunnen eten. Wat een belevenis om dat te zien, ik zal wat foto's bijvoegen. Alles is mooi en bijzonder. 's Avonds hebben we nog het geluk een bruiloft op straat te zien. India blijft een spektakel, heel bijzonder. Helaas is het hotel ook weer heel bijzonder want ik ben er zeker van dat de lakens en dekens niet gewassen zijn. Allemaal vieze vlekken en haren. Ook Indiase standaard dus ik slaap maar op een handdoek met een sjaal over me heel. Mijn tere Westerse zieltje heeft het daar toch wat zwaar mee. Je kan viezigheid natuurlijk gewoon afspoelen onder een koude douche maar toch..

Gelukkig vraagt de tuktuk chauffeur me kort daarna of ik zelf een stukje door Amritsar wil scheuren. Tuurlijk! Zo rijdt ik de rest een stukje door de drukke stad en vergeet ik snel wel alle vieze shit.

Eenmaal thuis worden we net uitgenodigd om een bijzondere ceremonie bij te wonen van degene die hier iedere dag het eten maakt. Ook dit belooft een bijzonder Indiaas feest te worden met 400 - 500 en veel eten. Nou daar zeg ik zeker geen nee tegen. Wanneer we ooit aan dat vrijwilligerswerk toekomen weet ik alleen niet.. Nee geintje, inmiddels de eerste les erop zitten. Het leslokaal is niet meer dan vier muren en een kleedje op de grond. Maar het gaat hartstikke prima. De kinderen willen heel graag leren en zijn super beleefd. En schattig natuurlijk..