't Leven in Luang Prabrang

Daar zitten we dan op het balkon in ons hotel in Luang Prabang. We kijken uit over de rivier, de bloedmaan staat nog laag in de lucht en tegenover ons is een restaurant met Chinese toeristenbussen die aan lange tafels eten. Het is nog helemaal niet lang geleden sinds ik de laatste blog heb getypt maar er zitten te veel verhalen in het hoofd om niet alvast even wat te delen.

Het aanbod om mee te gaan naar de school was uiteraard te aantrekkelijk om te laten lopen. Een verlenging van ons verblijf werd dus een feit. Dat was niet zomaar een keuze want dat betekende dat ook het visum verlengd moest worden. Als echt Hollanders fietsten we daarom op een te kleine fiets naar de ambassade die toch net even verder lag dan we hadden ingeschat over net even iets slechtere wegen dan gedacht. Maar geen zorgen: de ambassade was open. Onze paspoorten moesten achterblijven, altijd spannend. Maandag mag Robin ze ophalen. Dit keer alleen want Romée zit inmiddels bij de schatjes op de school.

En schatjes zijn het. De Engelse les is vrij basic: we hebben beschikking over posters met dieren waarvan we de namen leren en de kleuren. Heel interessant, maar de blonde haren en witte huid van die gekke Westerse meid zijn af en toe toch net wat interessanter. De leeftijden variëren van 4 tot 11 en ze zijn met veel. Ik kan de posters inmiddels dus echt dromen. Na al deze inspanning is het ook altijd even tijd voor een dansje. Ieder klasje heeft z'n eigen liedje en m'n favoriet is toch wel "boom, boom, boom" van de vengaboys. Gelukkig komen de kinderen (en leraren) nog niet verder dan de dieren en hun kleuren want als ze enig besef hadden van de songtekst zou het lied (zeker in dit conservatieve land) snel worden geschrapt uit het repertoire.

Hierna kunnen we weer verder met het bestuderen van de dieren en verwonder ik me ondertussen over de rotte tandjes en intens smoezelige pakjes. Maar als ze me twee minuten later willen knuffelen om me te bedanken voor de les ben ik dat uiteraard allemaal weer vergeten. Ze houden niet op met het geven van knuffels, high fives en box-en. De schatten.

Bij thuiskomst hebben we elkaar een hoop te vertellen. Ook Robin doet veel leuke dingen op zijn dagen alleen. Naast het uitzoekwerk voor het vervolg van onze trip fietst hij Luang Prabang rondt, drinkt koffie met pain au chocolat en geniet van al het moois in deze stad (en dat is veel).

Zo komt het dat we hier op het balkon zitten en met elkaar de dag doornemen. Natuurlijk nadat we eerst onze favoriete winkel hebben leeggekocht (kaas, chacuterie, pesto, wijntje, stokbrood). Meerdere malen per avond vallen dan woorden in de strekking van "wat een goede beslissing hebben we genomen" en zijn we ons bewust van het geluk dat we hebben om dit allemaal mee te maken. We proosten nog een keer op dat het allemaal zo goed uitpakt tot zover.

Liefs!