Goodbye Laos, Hello Vietnam!

Op naar Vietnam! Dat gaan we doen middels een tweedaagse onderneming door Noord Laos. Eerst de scooter inleveren 120 km verderop en vervolgens een bus naar onze slaapplek voordat we de volgende bus naar de grens kunnen nemen. Vroegop dus maar! Niet Robin-en-Romee-vroegop maar echt op tijd eruit. Het lukt en tevreden zetten we om 8.00 met een volle buik koers richting Muang Xay. De rit verloopt weer voorspoedig met een aantal stopjes langs dorpen waar het lijkt alsof we de eerste westeringlingen zijn. Allemaal enthousiaste en zwaaiende mensen. Echt communiceren is niet mogelijk maar een paar high fives en wat ballonnen uitdelen tijdens onze stopjes maken de rit weer één om niet te vergeten. Om 11.30 komen we al bij het busstation waar we kaartjes willen kopen voor de bus van 15.30 om vervolgens de scooter in te leveren en de grote tassen op te halen bij het hotel waar we ze hadden achtergelaten. Eenmaal bij de balie horen we dat de bus van 15.30 vandaag niet gaat. Oeps.. we kunnen nog die van 12.00 nemen. Robin maakt de snelste beslissing in 35 jaar: we gaan ervoor, opschieten! We racen terug naar het verhuurbedrijf (10 minuten voorbij) en zoeken daarna gehaast naar iemand die ons naar het hotel en daarna terug naar het busstation brengt. We vinden een heel traag TukTukje maar gaan ervoor. Bij het hotel heeft de receptie helaas geen sleutel van de kamer waar onze tassen liggen. De tijd tikt door. Gelukkig heeft een collega in het andere gebouw de sleutel. We slepen onze tassen uit het hok en manen de taximan vriendelijk om op te schieten met het busticket van 12.00 in de hand. Het is letterlijk en figuurlijk twee voor twaalf als we weer op de klok durven te kijken, maar nog geen busstation in zicht. Soms zijn er ook voordelen aan dat niet alles (of alles niet) in dit soort landen op tijd vertrekt. De bus staat er nog en blijkt voorloopig nog lang niet te vertrekken maar dat weten wij dan nog niet. Anderhalf uur later vertrekken we eindelijk in een volgepropt busje. Deze weg is, zoals verwacht, weer lekker slecht en we hobbelen alle kanten op. Opeens ook lichte paniek in de bus, en rook. Het komt onder de stoel vandaan. Gelukkig ziet Robin al snel dat het van de brandblusser komt maar voordat bij iedereen duidelijk is.. oke bus weer rustig. Zo rustig dat zo ongeveer iedereen in slaap valt, helaas inclusief chauffeur. Maar gelukkig komt er net een hele grote kuil waar we dwars doorheen rijden. Chauffeur weer enigszins bij de les. Het is nog maar 10 km en we houden de beste man maar wel even in de gaten.

De volgende dag weer vroeg op. De haan gaat op tijd af (eindelijk hebben we een keer profijt van dat beest). De laatste 100km van de trip. Verwachting: 5 uur inclusief grensovergang. Na 3000 bochten leren we "liefde is je laatste reisziektepilletje delen". Er wordt niet gekotst. Een ware overwinning. Uiteindelijk mag iedereen de grens over maar het was voor een aantal nog even spannend.. geen geldig visum, geen toegang met paspoort. Maar uiteindelijk kan de hele bus door.

In Vietnam kiezen we voor een langere stop in Hanoi. Na alle verplaatsingen hebben we even tijd nodig om een plan te maken voor dit land, alle spullen te wassen en gewoon even op een vaste plek te zijn. Voor het eerst in drie maanden wordt er weer eens tv gekeken en de wasmachine draait overuren. Verder doen we waar we goed in zijn, lekker eten dus. Hanoi is grauw, regenachtig en vol smog dus wat meer binnen zitten is ook even prima. Natuurlijk ontdekken we ook gewoon de stad met de bekende gevangenis (Maison Centrale / Hanoi Hilton), alle smalle steegjes in de buurt en culinaire tocht met broodjes Banh Mi en dampende kommen Pho.

Onze volgende bestemming is Ninh Binh, een prachtig landschap bekend om de rijstvelden en bergen. Het dorpje is druk met toeristen, maar zodra je op de fiets stapt en je een beetje van de gebaande paden gaat fiets je alleen door deze prachtige landschappen.

Ook het bekende Ha Long Bay staat op de lijst, maar dan met een cruise door het hopelijke iets rustigere Lan Ha Bay dat ernaast ligt. Maar zover is het nog niet, eerst nog even de rit er naartoe overleven bij deze gek waar we in het busje zitten die denkt dat hij in een soort racespel zit. Altijd leuk!