Liefs uit Laos

Met pijn in ons hart hebben we afscheid genomen van Luang Prabrang, dag schooltje en dag verse croissants. Voorbij is de tijd van iedere dag met nieuwe mensen naar 600 enthousiaste leerlingen. Naast de lieve kinderen bracht dat ook interessante ontmoetingen met Denen, Schotten, een Hawaiaan en een Israelisch stel. Ik heb er zelf weer veel van geleerd en hopelijk hebben de kinderen er ook iets van opgestoken. Soms was het net alsof een simpele vraag voor hen toch een soort Chinees was. Uiteindelijk mocht dat de pret niet drukken en was er altijd een manier om met elkaar te communiceren en dus wat bij te leren. De kindjes leerden naast Laotiaans en Engels ook nog gebarentaal en zo heb ik daar ook wat van geleerd. Het schijnt helaas niet internationaal te zijn dus geen idee wat je er ooit nog mee kunt, maar het is natuurlijk prachtig om te kunnen zeggen dat je in gebarentaal kan vertellen dat de kikker de brug oversteekt.

Maargoed we namen dus afscheid. Voor nu einde banana pancake trail (de bijnaam voor de plaatsen op de route die alle backpackers aandoen). Robin zei over dit deel vade reis: het is dat we zo lang weg zijn anders zou ik dit stukje afzien nooit in de reis opnemen. De reis gaat naar een klein dorpje verder naar het noorden van Laos, tegen de grens met China aan. Om er te komen moeten we met de songtauw (TukTuk in Laos), trein en bus. We zijn weer eens de enige westerlingen in een trein vol met Chinezen en Laotianen.

Het laatste stuk van de rit gaat over slechte wegen en we zijn blij als we de 30km in een uurtje afleggen. Aangekomen in Luang Namtha lijkt hier niet veel te zijn, de eerste uren zelfs geen stroom. Andere mensen komen hier enkel naartoe om een trekking te doen en dan weer weg te gaan. Niet onze stijl van reizen dus wij hebben gewoon 4 nachtjes in dit dorp geboekt. De bedrijven die de trekkings aanbieden proberen ons over te halen om toch meteen devolgende dag mee te gaan op een tour maar daar laten we ons natuurlijk niet toe overhalen. Wij hadden met elkaar afgesproken dat we het een dagje rustig aan zouden doen.

De volgende dag verliep daarop zo: Misschien even een fietsje huren want dat is wel handig? Oké, laten we anders toch ook even een klein rondje maken. Wacht er is hier een plattegrondje met route. Mmm dat lijkt wel ver. Nou vooruit maar even proberen. Einde van het verhaal: 34 km gefietst over deels onverharde keienwegen. Een heerlijk rustig dagje dus. Maar wel prachtig! Gedurende de hele tocht geen andere toerist tegengekomen en wel begroet door hele legers met enthousiaste kinderen. Rennend achter de fietsen aan om nog even een high five te kunnen geven. Verder dan 'hello / goodmorning / i love you' komt het niet, maar het enthousiasme is prachtig.

Uiteindelijk gaan we de dag erna toch voor de jungletrekking. We kiezen voor de variant van 1 dag want een eigen hutje maken in de jungle van bananenbladeren daar zitten we eigenlijk gewoon niet op te wachten. Dus tekenen we in op een tour die de hele wandelroute in een dag doet. 17 kilometer omhoog en omlaag over smalle junglepaadjes. Een hele ervaring. Eerst naar de markt om inkopen te doen voor de lunch. Feest! We zijn die dag weer vegetariër, dat vlees dat eerst 4 uur ongekoeld in de rugzak van de gids meegaat slaan we maar even over. Anders wordt morgen alsnog een dag trekking (van bed naar toilet..). Met onze vier medereizigers bereiken we de finish net voor het donker. Een intensieve dag, zonder enige dieren maar met vele mooie uitzichten. Dat hebben we maar weer mooi allemaal gezien begeleid door een gids die nog nooit zijn eigen land uit geweest is en dus bijvoorbeeld nog nooit de zee gezien heeft. Deze gesprekken drukken ons weer eens met de neus op de feiten en doen ons nog eens extra beseffen dat we maar veel bijzondere dingen meemaken.

We hebben nog een dagje in Luang Namtha en huren een scooter waarmee we zo ver als mogelijk naar de Chinese grens scooteren. Ook hier komen we weer langs dorpjes waar de huisjes nog van enkel planken zijn en er werkelijk niks is. We besluiten even te stoppen en vanuit alle hoeken komen nieuwsgierige kinderen kijken wat die grote witte mensen hier doen. We besluiten bij een 'winkeltje' voor hen allemaal een zakje chips te kopen. Een ware oorlog ontstaat. We kopen meer chips. Iedereen tevreden. Wij weer een ervaring rijker.

Het is tijd om Luang Namtha te verlaten voor Nong Khiaw. De slechte wegen in combinatie met onze zwakke magen doen ons besluiten alleen voor deel 1 te kiezen voorbus en trein. Voor deel 2 hebben we ons voorgenomen zelf een scooter te huren en met enkel het hoognodige 5 dagen te vertrekken naar het dorp 120 km verderop. We proberen in te checken in het dorp waar we de scooter huren. De rit in 1x maken is namelijk niet mogelijk. Het hotel wekt de indruk alsof er sinds 1990 niemand meer geweest is. De receptionist slaapt naast de receptie (half vier s middags) en is niet wakker te krijgen. Uiteindelijk komt er een vrouw binnen die ons wel aan een kamer kan helpen. De kamer is niet helemaal onze standaard. Een uurtje later besluiten we de 9 euro te laten voor wat het is en checken weer uit. We hadden iets gevonden dat nog iets beter (minder slecht?) beviel.

De volgende dag gaan we vroeg op pad met de scooter. Veel tijd voor korte stops zodat de motor voldoende kan koelen en wij van het uitzicht in de bergen kunnen genieten. Het is één lange kronkelweg maar de kwaliteit van het wegdek is eigenlijk prima dus nog voor het middaguur bereiken we onze bestemming: Nong Khiaw. In dit slaperige bergdorpje kan je trekkings doen (slaan we even over), kayakken, bergen beklimmen, massages nemen en naar de traditionele kruidensauna. Vol programma dus. De laatste keer dat we de Laotiaanse bergen beklimmen want over een paar dagen hopen we de grens over te gaan met Vietnam. Verder genieten we nog van een paar mooie avondjes storm in de berg met een eindeloze film van bliksem. Kortom: allemaal weer prachtig!