Glurend Goa, magisch Mumbai en buikloop Bangalore

Daar staan we dan om tien uur s avonds op Goa Airport. Eindelijk is het zover: het India avontuur begint! Natuurlijk zonder roepies maar dat is makkelijk te regelen toch... niet zonder pinautomaten in de aankomsthal. Als dat geregeld is het nog relatief rustige verkeer in op weg naar Calangute.
De volgende dag beginnen we pas echt te zien waar we nou eigenlijk zijn. In eerste instantie valt alles mee, maar dit is dan ook "India-light" want in Goa zijn veel toeristen en is het relatief rustig en schoon. Dat doet ons meteen besluiten dat we toch ook naar Mumbai moeten. Na wat dingen vast gelegd te hebben voor het vervolg van onze reis is het tijd om een scooter te huren.. Robin durft het toch aan ondanks de vele gaten in de weg, idiote medeverkeersdeelnemers, de koeien en honden. Genieten van het strand blijkt lastig. De vele Indiaase mannetjes staren en gluren erop los. Helaas blijft het daar niet bij en komen ze tot op een meter afstand om ongevraagd fotos te maken. Tja blijkbaar kan je zelfs op het meeste toeristische strand van India niet in je bikini gaan liggen - al is het nu dan ook geen toeristenseizoen. Verder hartstikke aardige mensen hoor.. ze zeggen wat ze denken en vinden: "je lijkt wel een kip zo wit ben je" en tegen robin "wow wat heb jij een grote neus". Natuurlijk werden we ook nog door iemand opgelicht met onze treintickets waardoor we nu voor de prijs van een vijf sterren hotel in een viezige nachttrein gaan. Maaaar verder zijn ze heel aardig, echt.
Onze dagen in Goa brengen we door zoals je dat in Goa hoort te doen: genietend van het heerlijke eten aan iedere dag een ander strand.
Zondag is het dan zo ver en staan we om vijf uur s avonds klaar op het station om aan onze dertien uur lange treinreis naar hardcore India te beginnen. Robin wilde liever gaan vliegen (in een uur voor hetzelfde geld), maar Romee wilde graag de echte experience. Dus gingen we de trein in. Gelukkig hadden we onze favoriete strandtent zo gek gekregen om allerlei eten voor ons te maken en in te pakken zodat we niet afhankelijk waren van het treinvoedsel (daar schijn je snel ziek van te worden en dat is met die wc's daar zeker niet aan te raden...). De reis was uiteindelijk best gezellig en comfortabel en op tijd kwamen we aan in Mumbai. Wat een stank! Haha. Dat was de eerste gedachte. Meteen om half zeven s morgens maakten we een wandelingetje naar het duurste hotel van de stad (taj mahal palace) om even koffie te drinken en van de eerste schrik te bekomen. Daarna schrokken we nog net iets meer van de rekening.
Al snel bleek: Mumbai is magisch! De stad laat zich goed beschrijven door de woorden: never a dull moment. Op iedere hoek van de straat is wel iets om je over te verwonderen. Liepen we rond in de buurt van het hotel dan hadden we een fantastisch uitzicht over de haven van Mumbai met de grootste containerschepen. Daarna doemde de "gate of India" op met daar meteen naast het taj mahal palace. Onderweg passeren we tientallen mensen slapend op straat. Helaas ook dat is Mumbai. Went het? Niet helemaal zo merken we als we een avondwandeling maken en in een donker halletje een klein meisje van rond de vier jaar helemaal alleen zien liggen. Het enige wat ze heeft is de water fles waar ze op ligt. Ze wijst naar haar mond om aan te geven dat ze eten nodig heeft of geld om dat te kopen. Ineens bedenk ik me dat we nog wat chocolade in de tas hebben. Ik keer om en wil de chocolade aan het meisje geven. Alleen laat ik haar met mijn grote donkere schaduw erg schrikken. Haar bange ogen kijken me aan tot ik de chocolade geef. Ze weet niet hoe gauw ze het op moet eten. Het meisje houdt ons nog wel even bezig. Wat kunnen we eraan doen? Hoe kunnen we het beter maken voor haar? Het schrijnende is dat we niet tot een goede oplossing kunnen komen.
Maar gelukkig zijn er ook veel positieve dingen die we hebben meegemaakt. De drukte in de treinen die dagelijks zo'n 6 miljoen mensen vervoeren (van de 16 / 17 miljoen inwoners in de stad!) en de grootste openlucht wasserette. Ook deden we een tour door Dharavi, een van de grootste sloppenwijken ter wereld (misschien dat jullie hem kennen uit de film slumdog millionaire). Ondanks de schokkende omstandigheden zoals hele vieze straatjes, veel stilstaand water met muggen, zeer gevaarlijke werkomstandigheden en kinderen die voor je neus gaan zitten kakken op een vuilnisbelt is het mooi om te zien dat hier toch veel bedrijvigheid is. Mensen recyclen plastic, bakken potten, maken aluminium en ja hier worden zelfs koekjes gemaakt die eruit zien alsof ze uit een fabriek gerold komen.
Alsof we nog niet genoeg bijzondere indrukken hadden belanden we ook nog in een festival vol dansende mensen. Iedereen ziet er prachtig uit. Het festival duurt negen dagen en iedere dag draagt men een andere kleur kleren.
Dan zitten onze dagen in Mumbai erop en vliegen we naar Bangalore. Waar het door komt weten we niet, maar met het verwisselen van de steden nemen onze buiken ook een ander ritme aan, de zogenaamde delhi belly doet flink zijn intrede. Van deze stad zien we dus tot nu toe weinig (morgen hebben we nog een volle dag..) behalve de porseleinen troon in onze badkamer en de apotheek waar we voor €0,80 antibiotica (zonder doktersrecept) en loperamide kochten. Daar gaan we nu dus even van genieten! Dinsdag vervolgen we onze reis naar Mysore met de trein (paar uurtjes maar) om daar het uitbundige einde van het eerder beschreven festival mee te kunnen maken. Wat een mazzelaars zijn we toch!