Andra tutto bene

Tropea was dus genieten! Een vakantiedorp zonder de gebruikelijke vakanatiegangers (oke we hebben 1x een ander Nederlands stel gehoord, dat was raar). Na drie zonnige dagen was het tijd om te kijken of onze fiat nog niet gesmolten was in al die zon, maar gelukkig hij deed het nog! Op naar de Amalfi kust. Onderweg nog even een nachtje stoppen want deze rit in 1x keer doen is toch wat veel. Stiekem wist Robin natuurlijk de enige plek in de wijde omtrek te vinden waar niks te doen was maar waar wel heeeel toevallig een bowlingbaan stond. We gingen er dus maar heen. Spookachtige tafeleren die niet zouden misstaan in een horrorfilm zo'n lege bowling en spelletjeshal. Maar voor ons werd alles opgestart en zo genoten we (Robin?) van drie potjes bowlen in ons uppie. Waren we tenminste even afgeleid van wat er daarvoor was gebeurd: nog geen tien minuten hadden we de auto geparkeerd op een vrije lege parkeerplaats maar toen we terugkwamen om de koffers op te halen had er weeeeer iemand tegen de zijkant aangezeten. Geen briefje, geen dader, wij voelden de bui al hangen: dat wordt cashen.
Na een slechte nacht in een stikheet oud hotteletje met het raam naast de afzuiging van de keuken (nee geen airco want het was op 26 juni nog geen zomer..) vertrokken we richting Amalfikust. Prachtig! Om er te komen worden we nog enigszins op de proef gesteld. Robin zijn stuurkunsten met 50 km over krappe anderhalfbaans kronkelweggetjes en Romee haar maag en het niet naar buiten brengen van de inhoud daarvan. Zonder nieuwe krassen komen we aan in het dorpje. Vanaf hier wandelen we de volgende dag het (bekende?) Path of the Gods. Dit levert prachtige uitzichten op over zee en eindigt bij Positano. Omdat we het risico op 45 minuten kotsbus niet willen nemen lopen we einde middag de 8,8 km ook maar weer terug (een niet al te populaire keuze). De dagen erop worden we getrakteerd op spierpijn en op het strand liggen lijkt ons daarom een goed idee. Helaas werkt dat niet zo hier. Na een pittige afdaling richting strand en een nog pittigere zoektocht naar een parkeerplek komen we er bij het strand achter dat je hier een reservering voor moet hebben. Dit geldt ook voor de stranden in de nabijgelegen dorpjes.. dus er zit niks anders op dan maar weer de berg opgaan.
Dan is het alweer tijd voor onze laatste Italiaanse bestemming: Napels. In de stad met het niet te missen afvalprobleem besluiten we dat we ook wel eens is cultureels willen doen dus we besluiten richting de ondergrondse stad te gaan. Dit moet met gids anders kan je verdwalen blijkbaar. Maar een Engelse gids is wat te veel gevraagd in deze Covidtijd. We besluiten dat een Italiaanse rondleiding ons weinig op zal leveren dus we doen maar weer waar we wel goed in zijn: het lijstje afwerken van locale specialiteiten (de échte Napolitaanse pizza, een Baba, en pasta al ragu).
Als een zwaard van Damocles hangt dan alleen nog het inleveren van de huurauto boven ons hoofd, maar zoals de titel al zegt komt het uiteindelijk allemaal goed. Tot onze grote verbazing is de dame bij het verhuurbedrijf supervriendelijk en vindt ze het zelfs sneu voor ons dat we twee keer door anderen geraakt zijn. Totale schade: 60 euro, dat maakt dat we met een vreugdedansje het vliegtuig instappen.
En nu op naar Malaga voor een paar dagen stad, strand en een kleine familiereunie.