Non fatto niente en dolce far niente

Het is een regenachtige donderdagochtend als we om vier uur met onze rolkoffertjes door Haarlem trekken op naar Schiphol (dat geluid hebben ze hier de afgelopen maanden vast gemist). Bepakt met allerlei hele speciale formulieren om Nederland uit te reizen en Italie in te reizen, die we overige afgelopen zaterdag bij terugkomst vanuit Faro helemaal niet nodig hadden. Aangekomen op Schiphol zien we dat ze hier ineens ook wat procedures hebben opgetuigd. Koortsmeting en nieuwe formulieren achter de rug vliegen we naar Bari. De zon schijnt al uren maar het mannetje van onze autohuur lig nog even te tukken. Gelukkig komt hij rond tienen toch aan om aan de drukke werkdag te beginnen. We krijgen een gratis upgrade naar een familieuitvoering van de fiat 500. Altijd handig in die smalle Italiaanse straatjes blijkt later. Dat rijden is hier sowieso een beetje wennen dat toeterende volk overal dat zich aan geen enkele normale verkeersregel lijkt te houden, om het nog maar niet te hebben over de opritjes die zo kort zijn als twee parkeerplekken (die hier ook klein en schaars zijn). Toch weten we Capurso te bereiken, een schattig dorpje op een paar kilometer van Bari. We worden vriendelijk ontvangen door een oud Italiaans stel dat voor ons een heel mooi appartmentje heeft de komende dagen. Een balkon met uitzicht op de dorpskerk en de chillende dorpsopa's, een dakterras een zelfs een oude pizzaoven in de keuken. Voor een pizzaria hoeven we maar 50 meter te lopen dus van pizza's bakken komt het uiteindelijk niet echt. De volgende dag maken we ons klaar om te vertrekken naar Monopoli. Als we in de auto zitten komt er een oma'tje met veel kabaal en gebaren op het raampje kloppen. Ondanks dat we in ons beste Italiaans aangeven dat we geen Italiaans spreken blijft oma ratelen. Er is duidelijk iets met de auto. Als Romee uitstapt om te kijken is het duidelijk dat oma er al tegenaan zit. Voor we het weten zijn we omringd met mannetjes die graag helpen en blert oma alleen maar "Io non ho fatto niente" dat verstaan we uiteraard wel. Gelukkig spreekt niemand Engels. Dat is altijd handig. Ook de verhuurder ligt nog even te slapen en is nog niet bereikbaar op het nummer dat we echt altijd konden bellen vanaf 9 uur. De oma en haar zoon laten weten dat zij nooit al die krassen hebben kunnen maken. We hadden maar beter moeten kijken toen we de auto ophaalden bij de verhuur. Uiteindelijk neemt de verhuurder toch op en spreken we af gegevens uit te wisselen en te zorgen dat de fotos van de schade beoordeelt kunnen worden door de verhuurder. Twee uur later kunnen we dan toch vertrekken naar Monopoli.
Gelukkkig laat de verhuurder weten dat de totale schade slechts rond de 60 euro zal zijn, dat valt ons erg mee gezien wat er allemaal aan bedragen op het contract te vinden was. Ongelucht informeren we de tegenpartij dat het best meevalt. Helaas reageren die nogal aggressief en laten weten dat we maar een rechtszaak moeten beginnen. Daarnaast komt er een vehaal over dat ze zelf wel 500 euro schade hebben. Het is duidelijk nogal een zuur begin aan het worden zo. Einde dag besluiten we ze sarcastisch te bedanken voor de vriendelijke hulp en het zelf wel uit te zoeken. Ineens een reactie dat ze voor de deur staan (het hele gebeuren vond plaats op de stoep voor ons huisje). Daar staat oma met geld te zwaaien. Als een blad aan de boom is de situatie veranderd, geen idee hoe dit kan maar wel prettig om het af te kunnen ronden.
De volgende dagen bezoeken we nog verschillende schattige plaatsjes rondom Bari en vertrekken daarna richting Tropea, een klifdorpje met een prachtig strand en azuurblauwe zee. We genieten tussen alle vakantievierende Italianen, beklimmen de steile trappen en eten heerlijk op nog mooiere locaties.