Georgië

We waren gebleven bij onze tocht naar Georgie. Thuis hadden we natuurlijk zorgvuldig gekeken hoe ver het rijden was en welke route te nemen. In het echt gaat alles toch altijd een beetje anders. Een rit van 200km over 4 uur leek te doen. Robin reed en Romee was verantwoordelijk voor de kaart en (hoe kan het ook anders) de voedselvoorziening. Het eerste stuk ging voorspoedig. Er was zelfs een heel stuk nieuwe asfaltweg. Helaas bleek deze niet af en moest we af en toe flink op de rem als de weg ineens veranderde in een massa grind. Door onverlichte tunnels en wegen met veel kuilen kwamen we toch stukje bij beetje verder tot iedereen opeens stil stond. Er stond een grote bouwmachine dwars over de weg. De Armenen bouwden even aan de tunnel. Een half uur stonden we in de volle zon te wachten tot er ineens een paar autos door mochten. Snel sprongen we in de auto en het bleek dat ze niet een lampje aan het vervangen waren maar dat ze de hele tunnen aan het afgraven waren of iets wat daar op leek. Oke. Ruim een uur later dan gepland bereikten we de grens met Georgie. Eigenlijk hadden we nooit eerder met de auto een dichte grens geparkeerd. We parkeerden en liepen naar binnen om te kijken hoe dit in zn werk ging. Niemand sprak Engels maar het woord paspoort kenden ze wel en zonder het paspoort mochten we niet naar binnen. Vervolgens liepen we met paspoort door de douane en kwamen we erachter dat we in Georgie waren aangekomen zonder auto. Lachen! De douanemedewerkers zijn altijd van die vriendelijkerds en vonden dat minder leuk. Robin moest uiteindelijk eerst weer het land uit met een stempeltje voor hij de auto kon gaan halen. Blijkbaar moeten passagiers dus lopend de grens over door het controlehokje en neemt de bestuurder de auto mee. Toen alles over de grens was bereikten we na 2 uur ons mooie appartement in het centrum van Tbilisi. Robin had zn biertjes wel verdiend naar een tocht van zes uur.
Over Tbilisi hadden we veel enthousiaste verhalen gehoord en het bleek een prachtige stad met veel imposante gebouwen. Omdat het ook hier weer 40 graden was besloten we midden op de dag een berg te beklimmen zodat we over de stad uit konden kijken. Even de Hollander uithangen. Dat zouden we de volgende dag anders gaan doen. Helaas kwam daar niks van want we hadden weer eens een goede buikgriep opgelopen. Eten delen is echt een aanrader. Kan je in ieder geval nog samen ziek zijn. Aangezien het toch onze laatste dag was besloten we overdag even rustig aan te doen en s avonds te eten bij het nummer 1 restaurant van de stad met prachtig uitzicht. Dat was een fantastische afsluiter van Tbilisi. Na dit lekkere etentje liepen we terug en weerden we getuige van een plaag kleine dievegges. We liepen door een straat met veel etentjes met terrassen direct aan de straat. Een moeder liep met haar vijf dochters langs voor een maaltijd. Het was echt bizar om te zien hoe de meisjes (4-8 jaar?) bij tafeltjes watermeloen wegpakten, lurkten aan iemands waterpijp, fooi van de tafel griste, een handje aardappels jatte en ga zo maar door. Allemaal niet heel ernstig maar verbaasd waren we om te zien hoe dit ging, zo opvallend en zo vaak achter elkaar.
De volgende ochtend was het tijd om naar Batumi te gaan. Zelfde rolverdeling, nieuwe route. De tocht zou 6 uur duren maar door de eerdere ervaring hadden we al gerekend op wat extra tijd. Terwijl Robin al slalomment om de koeien, varkens en geiten heen reed voerde Romee hem danoontjes als ze zelf niet moest eten. Het was weer een flinke rit maar na een uur of 8 kwamen we aan in dé kustplaats van Georgië: Batumi. Waar Robin dacht dat dit een beetje het Vlissingen van Georgie zou zijn bleek het veel meer in zijn straatje: het Las Vegas van de Zwarte Zee zoals Batumi soms ook wel genoemd wordt. Een klein gokje moest er dus al en toe wel gewaagd worden maar daar was het dan ook wel weer voor. De enige plek waar we deze vakantie aan het water zouden zijn onweerde en regende het een groot deel van de tijd. Maar zat vermaak in deze kustplaats waar vooral Russen en Arabs komen. Daar is het vermaak ook naar: een van de populairste dingen om te doen was het huren van een driepersoons scootmobiel. Deze werden ook aan kleine kinderen (10?) verhuurd wat de boulevard tot een gevaarlijke plek maakte. Na deze karretjes drie dagen te hebben ontweken was het tijd om ons eigen karretje te pakken naar Bakuriani, een bekend wintersport oord in Georgie. Helaas lag er geen sneeuw, heel gek... maargoed we moesten toch ergens een tussenstop houden op de lange terugrit naar Yerevan. We eindigden in een soort alpenhotel waar Armeense families maanden doorbrachten in een poging gezonde berglucht op te snuiven. Eten deden we met 30 man in een ruimte die kleiner was dan onze eigen woonkamer en wat de pot schaft. Niet helemaal Robins ding. Maar aan alles komt een eind en zo stond de laatste lange rit naar Yerevan op het programma. We waren voorbereid op een flink programma, google zei 6 uur maar dat bleek al eerder niet heel realistisch. We waren Bakuriani nog niet uit of de asfaltweg veranderde in modder en keien. De nissan micra had het zwaar. En wij eigenlijk ook wel met het vooruitzicht dat dit 55 km de weg zou zijn. Er ontstond een kleine discussie over omkeren of doorrijden maargoed wie stuurt bepaalt dus door gingen we. De weg was nu niet meer alleen slecht maar ging ook steeds steiler omhoog langs de berg, uiteraard zonder enige vangrail. Een mooi uitzicht dat dan weer wel. We bleven maar stijgen en stond op een gegeven moment bij het eindpunt van de skilift. Naar beneden werd vast beter volgens Robin. We bereikten een politiepost. Mannen met grote geweren sommeerden ons om paspoorten en kentekenbewijs. Na lang wachten konden we door eindelijk bergafwaarts. De weg werd slechter de brandstof liep ineens wel heel snel terug maar we moesten door. De micra hield zich goed en we bereikten het dal. Helaas waren we er nog niet vanaf want tot en met de grens met Armenie bleef het wegdek om te huilen en haalden we niet vaak de 20km per uur, lekker veilig dat wel. De laatste beproeving was een gat over de hele weg dat gevuld was met regenwater. De volvo jeep voor ons had er ook moeite mee dus Romee eerst maar eens de auto uit om te kijken waar het het meest begaanbaar was. De micra liet zich niet kennen en met Robins stuurkunsten bereikten we de grens waar we dit keer met auto en al doorheen gingen. Na ruim 8 uur bereikten we Yerevan en leverden we met veel plezier het autootje in waarmee we een mooi reis van 1400 km hadden gemaakt (een pittig eind zeker gezien de kwaliteit van de wegen). Onze laatste week doen we het rustig aan en genieten we van Yerevan waar het inmiddels iets minder warm is. Zaterdag gaan we naar de bruiloft en zondagavond vliegen we weer richting Amsterdam als Robin mee mag natuurlijk van LOT airlines..